20-e etappe: Lood-lood-en loodzwaar!!!!

Al om 6 uur ging de wekker. Remco dacht eerst nog: laat maar gaan, maar we moesten er uit. We wisten dat deze dag een hele zware zou worden en wilden de felle zon ontlopen door al vroeg aan de bergklim te beginnen. Vanuit de redelijk vlakke Po-vlakte wachtte ons nu de oversteek over de Appenijnen.
We schrokten snel een droge hap brood naar binnen en gooiden de sleutels van ons onderkomen in de brievenbus. Daarna werd het al snel 2,5 km klimmen, maar het was redelijk te doen en we kwamen al snel aan in Medesano, waar we ons eerste stempel kregen. Het werd weer een zoektocht want ook hier was in de kerk een mis aan de gang en konden we de pastoor niet storen. We kregen alsnog een stempel in het gemeentehuis.

We reden om 8.30 uur verder in een gestaag tempo. De temperatuur liep alweer op naar boven de 30 gr. We reden het plaatsje Fornovo di Taro binnen en stopten even op de brug over de rivier de Taro. Het ging alweer mis met de stempels, maar dit keer niet door de mis zelf. In de parochie was niemand te bekennen en voorbijgangers wezen ons de weg naar het toeristenbureau, maar dat was nog gesloten. Lucien gaf niet op en liep weer terug naar de parochie en wist toch een stempel te bemachtigen door de priester uit zijn bed te trommelen. Blij als hij was had hij in aller ijl zijn tas met paspoort ergens laten staan en raakte lichtelijk in panico. Het gevolg was een zoekende priester die door het dorp zweefde en uiteindelijk werd de tas gelukkig gevonden. De schietgebedjes van Loesje hadden geholpen.

Ondanks de zegen van de priester kregen we het daarna heel erg moeilijk, de zon werd feller, de berg steiler en zweetdruppels schoten als een ruitensproeier om ons hoofd en heen. Het zoute vocht beet over onze gezichten en we dronken liters water. Het werd een bijna repeterende bezigheid: 2 kilometer trappen, hijgen en steunen, een liter drinken en dan weer 2 kilometer etc. Zo ging het twee uur lang.

Half dood bereikten we Cassio en verorberden we een lekkere spaghetti om weer aan te sterken. Omdat het zo heet werd wilden we eerst een siësta houden, maar we moesten nog zo ver dat we besloten toch maar door te ploeteren. Dankbaar werden we begeleid door een licht briesje en af en toe de schaduw van een wolkje voor de zon.
In de plaats Berceto haalden we ons volgende stempel. Remco dacht dat dit de geboorteplaats was van Enzo Ferrari. Een beetje googlen leerde echter dat diens geboortehuis in Modena staat en op 1 uur en 23 minuten met de auto daarvandaan ligt. Het zou dus heel goed kunnen want die afstand was voor Ferrari natuurlijk slechts een kleine 20 minuten rijden.

Om 16.00 uur bereikten we de Passo della Cisa op 1045 mtr hoogte! Deze pas staat bekend om de enorm lange afdaling! Met dat vooruitzicht was het alle inspanning wel waard. Halverwege de afdaling stopten we in Pontelungo Bornasco voor een stempel. We ontmoetten daar twee mensen uit Wijk bij Duurstede. De wereld blijft klein en Lucien herkende direct het 'Utregse aaksentjie'. We namen weer de wijk en genoten van een lange daling van 15 kilometers lang! Met 40 km/uur en de wind in de haren bereikten we ons eindpunt Pontremoli. Vandaag hebben we beste prestatie geleverd tot nu toe, toch nog 85 km afgelegd en 1500 meter hoogte verschil doorstaan.

We vonden al snel een B&B. Carmen kreeg een kamer in de gewelven van een kelder! De eigenaar dacht wellicht dat ze genoeg zou hebben van de hoogtes. Niet te hopen dat de eigenaar een Belg is...

Als leuke afsluiter vertelde Remco dat kort nadat hij het verhaal voor de dag had opgeschreven hij door zijn stoel klapte en een hele fles door de B&B zelfgemaakte aardbeien likeur over zich heen kreeg gegoten. Het plakkerige goedje zit zowat overal en hij ruikt erg 'vruchterig'. Het tafereel had tot gevolg dat een Driebergse Nar, een Zwisterse Dame en twee rollebollende Italianen niet meer konden van het lachen en schuddebuikend ten onder gingen. Remco meldde dat de stoel helaas is overleden en reanimatie niet meer nodig was. De aardbeien worden opgevangen.
We zitten nu na te genieten van een hele zware dag, vol voldoening, kijkend op een prachtig pittoresk uitzicht met bergen, een kerkje en een wassende maan. Dat laatste is weer handig voor de kleren van Remco die waarschijnlijk nog even blijft plakken.

Für die Familie und Freunde von Carmen. Sie macht's gut und ist stark wie eine proffesionelle Wielerin. Die letzte Tagen war das Wetter schön und warm (30-40 gr) und die etappe von heute war sehr schwer. Aber sie hat es geschaft uber die Appenijnen zu fahren. Mit dem Jungs ist es immer lachen weil da immer etwas passiert.