23-etappe: De laatste loodzware daagjes...

De dag begon als vele dagen met het openen van de ogen rond de klok van 7 uur. Een alleraardigste serveerster verzorgde ons ontbijt en haar glimlach gaf ons het idee dat het een mooie dag zou worden. Edoch...
Om 8.30 stapten we op de fiets en reden 12 km naar Porcari (de eerste stempelplaats). Het was tot dan toe een vlakke etappe geweest over geplaveide wegen met af en toe en steile heuvel. Jullie kennen inmiddels de vloek die rust op het vlot zoeken van een stempelaar. We liepen een steile trap op naar het kerkje. Het uitzicht over het dorp was mooi maar er was weer eens niemand te bekennen. Niet alleen de kerken lopen leeg, de priesters zijn er ook niet meer.
We gingen naar het aanpalende huis en begrepen daar van een vrouwmens dat de priester zich aan het omkleden was voor de mis. Voor wie vroegen we ons af want het dorp leek uitgestorven. Het kostte weer kostbare minuten om daar wortel te schieten. Er kwam niemand en we gingen maar op zoek naar het gemeente huis. Binnen in het kantoor stond een koffie apparaat. Lucien grapte tegen Remco: wil je een 202? dat is de code voor hun koffie op het werk. Zodra het tegenzit gaat Lucien automatisch aan zijn werk denken...

Eindelijk kroop uit de WC een klein mannetje en we vroegen om un timbro (zegel) . De man gaf ons een stempel van de plaats en we raakten aan de babbel. Hij bleek manager te zijn van een vrouwenteam van professionele wielrensters (de plaatselijk SC Michella). Dit team bestaat uit een internationaal gezelschap en het toeval wilde dat zij onlangs in Nederland de Ronde van Drenthe gefietst hadden en in Assen waren geweest. We kregen een poster met hem en de dames er op mee. Al met al een leuke wending. Hij bewonderde onze fietsen nog even en we trokken verder naar Altopascio.

Hier zouden we in eerste instantie overnachten omdat er vrienden van Remco zouden zijn, maar die waren al vertrokken en dus gingen ook wij verder. De weg werd heuveliger, de wegen smaller en er denderden veel vrachtwagens vlak langs ons heen. In 23 graden warmte ademden we alleen maar gore diesel-lucht.

In de middag bereikten we Fucecchio, op zich geen officiële stempel plaats, maar bij veel officiële plaatsen is niets te vinden dus dan hier maar. We dronken wat en vonden een kerk onder mooie plataanbomen met een mooi uitzicht. In die kerk stond een sarcofaag met een echt skelet van een heel klein mens. Het was het lichaam van Candido, die in oktober 1612 vermoord is vanwege het christendom en later heilig is verklaard. Het bijgeloof van Lucien speelde hem parten terwijl hij dit aan het filmen was en heel even meende hij dat hij dit niet kon maken. Alsof het zo moest zijn werd er op internet ook niets gevonden van deze heilige....

Hierna doken we verder de warmte en de zon in. We werden allemaal wat prikkelbaarder, ook omdat het loodzwaar was en de auto's vreselijk langs je heenvlogen, soms op centimeters afstand. Ook van de borden en de afstanden klopte helemaal niets! We hielden allemaal het hoofd koel op onze eigen manier en wanneer een banda weer met water werd gedrenkt siste het hoofd enigszins van genoegen. Het zweet gutste van onze lijven en drijfnat rolden we na een paar heuveltjes en een klein regenbuitje San Miniato binnen.

Onder een zonnescherm schuilend voor de regenbui tilde Lucien zijn fiets op een plotseling brak de beugel onder zijn zadel aan één kant. Hij rolde een handdoek op om als schokbreker te fungeren en wilde het zadel laten maken maar er was geen fietsenmaker te bekennen.
Waarschijnlijk is de fietsenmaker ook een pastoor want die zijn er ook nooit als je ze nodig hebt. Het zat totaal niet lekker zonder vering en door de slechte wegen bleef er niet veel van Lucien over. We hobbelden zo'n 20 km verder naar Castelfiorentino met wisselend weer van zon, regen en zelfs bliksem. Nergens was een fietsenzaak te bekennen en Lucien wilde toch zoveel mogelijk bij Sienna in de buurt komen. Voor de zekerheid pinde hij geld voor de reparatie.

Naast deze frustratie gaven de borden ook steeds wisselende afstanden aan. Toen we vanmorgen wegreden uit Lucca stond er een bord 105 km naar Sienna. Even later was dit nog maar 50 km. Waar we nu waren op 80 km vanaf Lucca bleef het eindeloos 50 km naar Sienna. Of we reden vreselijk om of ze verleggen Sienna steeds verder weg. Remco verwenste Italië meermaals en wil het land per direct uit de EU stoten. Hij wilde alle borden afbreken en had het helemaal gehad met alles. Ook Lucien en Carmen begonnen een beetje genoeg te krijgen van de slechte wegen, de vrachtwagens en de foute borden en gromden regelmatig een grote GRRRR.

Remco zocht uiteindelijk de kortste route op zijn GPS naar Sienna, maar die ging helaas door kuilen en gaten.We moesten op het heetst van de dag veel klimmen en het water raakte op. Soms moesten we lopen. Deze kortste weg werd een klim van 30 km naar ons eindpunt San Gimignano.

Carmen bleef steeds positief en sprak zelfs de jongens moed in. Na een daling kwam er steeds weer een fikse klim, het werd loodzwaar en vooral voor Luus zonder veren in zijn zadel. Meestal is het fijn om een veer in je ... te krijgen maar nu even niet. Op 600 meter hoogte vlakbij het eindpunt was een restaurant en omdat we geen drinken meer hadden gingen we daar vocht inslaan. De lippen waren inmiddels als van woestijngangers gebarsten en de tongen smaakten als leer. Alle uitzichten onderweg zullen heel waarschijnlijk mooi geweest zijn maar we keken alleen maar naar de grond en konden nauwelijks genieten vandaag. Na de dorst gelest te hebben kwam er gelukkig een afdaling van 2,5 km.

Maar de ellende was nog niet voorbij. De altijd positieve Carmen begon keihard te gillen en keerde om naar boven. Later bleek dat ze haar rugzak in het restaurant had laten staan met al haar geld, ons geldpotje en haar drinken (dat via een slangetje loopt). Ze moest kiezen bij een T splitsing welke kant het restaurant op was en koos gelukkig de goede weg omhoog, een klim van 2,5 km extra en ook weer even zoveel terug! Ze raakte heel even in paniek alleen en zonder richtingsgevoel.

Lucien merkte als enige haar eerdere gegil op en bleef een tijdje wachten. Enigszins ongerust ging ook hij een stukje terug en wachtte tot ze gelukkig weer in beeld verscheen. Remco had in de afdaling niets meegekregen van de paniek maar werd beneden ook wat ongerust. Hij kreeg Lucien niet op de mobiel te pakken en toen ook hij terug wilde fietsen brak zijn ketting! Zo hadden we vandaag alle drie wel iets raars gehad!

Rond 19.00 uur werd het koeler en we werden getrakteerd op een mooie afdaling van 5 km. Vlak voor San Gimignano nog even een sterk klimmetje en boven kregen we uitzicht op de mooie vestingstad. Lucien paste op de fietsen en Carmen en Remco gingen op zoek naar een hotel. Tegenover de kerktoren die luidkeels de klokken liet gaan op het moment dat we ons verslag doen vonden we een klein hotelletje. Hier moeten we met twee in een hemelbed slapen en eentje er vlak naast in een soort opklapbed. Dit komische aanzicht zal een foto waard zijn!

We zitten nu op 40 km van Sienna na een dolle rit van 90 zware kilometers en voor de arme Carmen zelfs 95 km. Morgen snel op zoek naar een fietsenmaker en dan hopelijk wel Sienna bereiken. We hebben dan nog 5 dagen om Rome te halen.
Vandaag was een echte pelgrimstocht met veel ontberingen. We gaan nu heel laat eten en douchen. Wel leuk was dat we onderweg vaak dezelfde Hollanders tegenkwamen die ongeveer dezelfde reis per auto maken en die vol bewondering ons weer begroeten. Ook toen we de poorten van dit stadje binnen fietsten was er een en al verbazing en bewondering. Alhoewel Italië toch een fietsland is kent men ze hier totaal niet! We worden begroet als heilige gekken. Hopelijk worden we ook ooit eens heilig verklaard voor deze barre tocht. Met die komende waardering op zak zullen we deze dag maar snel vergeten.