17e etappe: Door de modder naar een rozentuin

Vanmorgen was Lucien al om 7.00 uur op en had deze keer maar 2 uurtjes geslapen vanwege verkeer en ronkende Italianen. Het hotelletje was een waar spookslot en we wilden zo snel mogelijk weg en trappen met die handel. We hebben alleen wat koffie gedronken in het spookslot en zijn toen naar een bakkertje gegaan om brood te kopen en dit in de schaduw op een bankje tegenover de kerk van Vercelli op te peuzelen.

Het beloofde een hele hete dag te worden. Met de GPS van Remco vonden we de weg uit de stad richting de Via Francigena. Nou ja, weg, het was meer een hobbelig grintpad met kuilen en scherpe stenen, waar je goed uit moest kijken. De Via is eigenlijk meer een wandelpad, je rijdt op een soort dijk met ellenlange rijstvelden en je wordt hooguit een keer begroet door een verlaten kip. De grintpaden liepen al snel over in mul zand en halve rivierbeddingen. Er was nauwelijks nog op of door te fietsen. Het was meer Modder Earth dan een mooie weg. We hebben het 12 km volgehouden en toen we onder de autoweg doorreden zijn we bij Robbio weer de bewoonde wereld op gaan zoeken en wegen met een beetje asfalt.

Omdat we eigenlijk met het hete weer te weinig gedronken hadden hebben we bij een meisje dat langs de weg drinken verkocht water en frisdrank ingeslagen. Vanaf Robbio werd de weg steeds drukker en er was nauwelijks ruimte voor de fiets. Lucien vroeg zich af waar in Italia het EU geld heengaat, in elk geval niet naar de wegen en fietspaden. De drukke Italianen denderen langs je heen. Hoewel Lucien het wel een beetje gewend is van zijn tocht door Spanje is het voor de andere twee wel heel erg wennen. Het enige voordeel is dat je veel kilometers kan maken. Tegen de middag hadden we er alweer een aardig stuk opzitten.

Vlak voor het plaatsje Mortare, een klein gehucht wat net zo goed Mortuaria had kunnen heten, reden we door een tunnel onder de spoorlijn door. We wisten wel dat je daar eigenlijk niet mocht fietsen. We wisten het zeker toen er een harde stem uit een speaker allerlei Italiaans spuugde in onze richting. Por favore dit en por favore dat... Carmen vloog zowat tegen het plafond van de tunnel en schrok zich een hoedje. Ze liep vervolgens braaf met de fiets omhoog en de stem bleef maar gillen. In 30 graden hebben we in Mortare een lekkere panini gegeten en een koude cola.

Daarna vlot verder naar Trommelo. Daar wilden we een stempel halen, maar in de kerk wees men naar de parochie en onderweg keken zatte mensen ons wazig aan, ze lachten ons uit en brabbelden alleen Italiaans waar geen spaghetti van te maken was. We liepen maar een straat in en bij puur toeval vroegen we een vent die op een terras zwaar zat te zuipen in ons beste buitenlands hoe we aan een stempel konden komen. De kerel lulde maar door en stapte in een dure wagen en reed ons voor naar de kerk om een stempel te geven. Het bleek de plaatselijk - lallende - pastoor te zijn! Hij wenste ons een behouden vaart. Wij wel....

Weer gauw verder het drukke verkeer in. Bij Garlasco hebben we gedrieën een compromis gesloten om van de weg af te gaan en parallel aan de via Francigena te gaan rijden. Het ging al gauw bergaf langs dorpjes en dijken langs de rivier de Tessino. Stoppen betekende verbranden dus Lucien knalde door en bleef wachten bij de eindbestemming Pavia bij een mooie overdekte brug over de rivier.
Bij de kathedraal hebben we een stempel gehaald. We wilden eigenlijk slapen in één van de kloosters maar de boekjes die wij daarover hadden klopten al niet meer en het bleek niet mogelijk. En dat verwacht je niet op een pelgrimsroute.

Uiteindelijk hebben we 8 km en 2,5 uur rondgefietst langs kloosters en hotelletjes die nog dicht waren of waar je een chagrijnig 'niente' kreeg te horen.
Tegen de zon in volgden we bordjes met wat op een hotel leek en na een bloedheet gezoek zag Lucien een vrij luxe hotel Rosengarten in Pavia als een ware fata morgana opdoemen. Hij deed zijn zieligste gezicht op en vroeg of ze plek hadden voor 'tres personas con una bibicletta et niente troppo euri'. Hij wist de prijs van 150 euro naar 100 per nacht te krijgen. Na de fietsen van stof en modder ontdaan te hebben maakten we ons op voor een wat frisser uiterlijk en een hapje. Rond Milaan is het land saai en we verlangen naar het mooie Toscane. We hebben 84 km gereden. Lucien iets meer want die heeft 1,5 km over eenzelfde rotonde gereden om de Italianen te treiteren....
Rome is nog maar een kleine 700 km volgens de planning...... Here we come!