19-e etappe:Dag vol prachtige Italiaanse dramatiek

Vanmorgen zijn we weer om 7 uur opgestaan en hebben na het ontbijt Piacenza verlaten. We wisten toen nog niet dat ons een hele zware dag te wachten stond met een fikse klim op het eind. We fietsten de stad uit over de kasseien en rond een uur of 10 wees de temperatuur al weer 30 graden aan. Het was snikheet. We hadden het plan snel bij een camping aan te komen op zo’n 55 km afstand om tijd te hebben de kleding te wassen.
Een grote weg liep recht toe recht aan naar Fiorenzuola d'arda , zo’n 30 km zuidelijker. Er werd hard gereden en we kwamen daar al om 11.30 uur aan.

We zochten het kerkplein om een stempel te halen. Dat is altijd bij een terras of een terras is altijd bij de kerk. We kwamen alleen in een jaarmarkt terecht en moesten ons een weg tussen druk bewegende, maar met bewondering ogende, Italianen benen. Molto bene!!! We hebben er even aan gedacht de fietsen per opbod te verkopen, want ze beschouwden ons als heiligen en wilden dit relikwie wel hebben! We bereikten al zwoegend een podium, waar men vlees aan het braden was. Het kon echter ook ons eigen lichaam geweest zijn want we bereikten de 40 graden.
De kerk was vanwege Pinksterzondag vol en we moesten wachten.

Ondertussen hebben we aan twee vrouwen die de Gazetta della Sport zaten te lezen gevraagd om de uitslag van de Champions League finale. Het verbaasde ons totaal niet dat Inter gewonnen had want gisteren hadden we al het nodige getoeter gehoord op straat. Na de mis ontmoetten we de pastoor en die wilde zich graag eerst omkleden en na een aantal minuten werden we ontboden in zijn werkkamer en kregen we de stempel. Hij wenste ons een bon viaggio en we gingen snel verder. Besloten werd even niet te eten rond het middaguur. Ons volgende stempel wilden we halen weer zo’n 30 km verder in Fidenza.

Onderweg ontmoetten we nog mensen die ons in Pavia hadden gezien en herkenden. We bereikten al snel de Apennijnen en ondanks de enorme hitte was het tot dan een makkelijke route. Via de stadsmuren kwamen we Fidenza binnen, het oogde leeg en verlaten, maar opeens doemde een prachtig beeldhouwwerk voor ons op en zagen we de kerk. De plaatselijke VVV bleek gesloten te zijn en we moesten een uur wachten. We zochten een restaurant in de schaduw. Lucien ging met Carmen naar binnen en daar begonnen de eerste minuten van wat later een geweldig theaterstuk zou worden.
Achter de bar stond een Italiaanse Grande Mama. Met veel bombarie wist ze ons duidelijk te maken dat we alleen wat konden drinken en niente mangare!!! We deden water bij de wijn want 3 km verderop zou de camping al zijn. Plots werd de Mama door de goden betoverd en volgde de beste dramashow ooit! Ze zag onze fietsen en begreep kennelijk het doel en plots schalde ze tegen Lucien dat ‘mia pasta originale’ niet te versmaden was. Ze toverde een boordje prosciuto (ham) en broodjes parmakaas voor ons. Lucien bleef haar in zijn eigen show beantwoorden met Si si, mia gusta, por favore Madre mia etc. De gasten in het restaurante genoten van het schouwspel. En Loes bleef maar ‘mangare mangare’ roepen.
De vrouw kwam plots met hele schotels naar buiten en het werd een fiesta! Neem in Italië nooit iets van de menukaart maar laat je verrassen! De tortilla, ricola, eieren, tomaten, pasta met saus en basilicum vlogen ons om de oren. Lucien voedde het toneelstuk nog eens flink door over een dessertje te gaan beginnen. Hij wilde ‘multa chocolada’! De vrouw pufte en hijgde en kwam weer terug met chocoladekoekjes en een bakje espresso. EEn Italiaanse soapshow was geboren.

Na dit prachtige eetfestijn gingen we voldaan naar de officina en kregen ons stempel. Het meisje van het toeristenbureau wilde met ons op de foto en die foto zou in een boekje komen. We hebben nog wat aardigs in haar dagboek geschreven en gingen verder.
Een man herkende buiten de schelp (St Jacob schelp) op de fiets van Lucien. De knaap ging –schrik niet- te voet naar Jeruzalem. Hij had geen sandalen aan en kon niet over water lopen, maar dwong wel respect af!

We reden snoeihard naar de camping in Sico Monte. Blij dat we niet teveel wijn hadden gedronken want er volgde een enorme klim en we konden de camping niet vinden.
We volgden een grintpad onhoog en 2 mensen onderweg stuurden ons weer terug. Daar hadden we weinig trek in en besloten maar verder te klimmen, steil naar boven.
Er volgde een 9 kilometer zware klim waarvan een groot deel 10% was. Uiteindelijk kwamen we net boven Sico Monte uit in het plaatsje Costamezzana.

Vermoeid gingen we een slaapplek zoeken. We kwamen een kalende man tegen die een enorme joint in zijn mond hat hangen. Moest bijna een Nederlander zijn, maar het bleek een gezellig leipe Engelsman te zijn, die al lang in Italië woonde en nu met een mountainbike en een aanhangwagen erachter naar San Marino aan het fietsen was.
Hij wist een slaapplek, de pastorie bij een kerk voor maar 15 euro p.p. We moesten nog 1,5 uur wachten voordat er iemand was en kregen bier aangeboden van Marco de Engelsman.

Uit gesprekken met hem bleek al weer hoe klein de wereld is, want hij was ook veel in Zuid Afrika geweest, in Vishoek waar Theo v.d. Hoven, een neef van Lucien, woont.
Uiteindelijk kwam een vrouwtje uit de kerk en gaf ons een stempel en de sleutel van het onderkomen. Nu zitten we nog wat na te praten met Marco in Trattoria Loscoiattollo of iets wat daar oplijkt.
We willen vroeg naar bed want morgen wacht ons een enorme klim en een rit van 80 km door de Apennijnen.
Vandaag was heet, zwaar, maar we hebben zo gelachen om de live show. Een prachtige dag!