25e etappe: De laatste loodjes....

Lieve volgers van Carmen, Lucien & Remco!

Het spijt mij zo verschrikkelijk, dat iedereen de hele avond heeft zitten wachten op enig verslag van deze grote kanjers! Ik was zeer op tijd hieraan begonnen, want ik had Lucien om 19.00 uur al aan de lijn. Kort daarop ben ik het hele verhaal in het reisverslag gaan tikken, maar toen gebeurde het allerergste………ik was al ruim 1 uur bezig en het einde (7 kantjes) was inzicht en ineens was alles weg! Foetsie! Nergens het verhaal meer te bekennen. Jullie begrijpen, ik was kwaad! Zo kwaad! Ik heb Piet & Marius gebeld of ze wisten waar het eventueel kon staan, maar ook zij konden mij niet verder helpen.Ik was op dat moment bij mijn ouders en inmiddels weer thuis achter de pc (23.30 uur), ga ik maar opnieuw beginnen. Ik heb Lucien beloofd, dat het er vandaag op zal staan! Sorry nogmaals, dat jullie zolang hebben moeten wachten, maar jullie kunnen echt trots zijn hoor op onze 3 Hero’s……!

Gisterenavond niet zo lekker geslapen, maar 3 uurtjes……wat het gemiddelde is, ging om 7.00 uur weer de wekker. Geen ontbijt, maar met musli-repen en water achter de kiezen, stapten we op de fiets. Het was al aardig warm. We hadden ons ingesmeerd en de bandana’s opgedaan. Om 08.30 uur hadden we de eerste 20 km gefietst, want het landschap was vlak en dat ging razendsnel. We reden Buonconvento binnen, een mooi vestingsdorpje aan de SR2. Het leek een klein dorpje, maar eenmaal door de poort, bleek het een best stadje. Bij de eerste bar stopten we en kochten we hier koffie met gebak.
Na deze goede vulling, volgden we de SR2 weer naar Rome. Niet wetend wat ons te wachten stond. We kwamen een hele stoet Oldtimers tegen. Van oude Fiatjes 500 tot aan mooie dure oude Ferrari’s. De weg ging nu door een heel glooiend landschap met links van ons aardige bergen.

Het was flink klimmen en dalen. Omhoog en weer omlaag. De temp steeg flink en om 11.00 uur hadden we al 35 km afgelegd. Maar veel dorpen kwamen niet meer en de magen raakten leeg door de vele beklimmingen. We moesten van de weg af. Deze weg ging steil omhoog, over een brug heen naar het plaatsje San Quirico d’Orcia. Een heel mooi oud stadje en hier wilden we gaan eten.

We moesten heel steil omhoog om hier te komen. We zochten de kerk en het plein om te kunnen stempelen. Ook hier was de vrouw van het bureau erg onder de indruk. Tegenover in de smalle straat, stonden wat tafels voor een restaurantje waar we konden eten. Maar het was nog te vroeg voor een warme lunch. We konden wel kiezen uit Toscaanse belegde warme broodjes; Crustini genaamd. Heerlijk belegd met spinazie, ei, pesto en leverpastei. Grote cola en water erbij maakten het feest helemaal compleet! Natuurlijk was er voor de lunch weer het bekende “flats-geluid”, maar dit keer op het servet van Lucien. De ober verwisselde het meteen. Wat is dat toch steeds met die vogels? Alle oldtimers kwamen op een gegeven moment langs onze tafels gescheurd en reden door het stadje. Zo gaaf en mooi! Zelfs een oude fiat uit 1930 reed mee.

Inmiddels is het 12.00 uur en we gaan richting het oude stadje. Bij de stadspoort op het plein kwamen we weer een andere stoet met oldtimers tegen. Hier hebben we weer extra water ingeslagen. Daarna gingen we heel steil naar beneden om weer op de hoofdweg terecht te komen. Bloedheet was het nu. Schitterend landschap, bergen en lange rijden Cypressen in eindeloos groene heuvels wisselden elkaar in hoog tempo af. Na goed 5 km kwam er weer een hele lange klim. Remco kreeg het nu echt zwaar en lag ver achter. Na 45 km, het was inmiddels 13.15 uur, kwamen we aan bij het dorp Gallina Castiglione d’Orcia. Midden in onze klim zagen we een overdekt terrasje en hier hielden we een rustpauze in en om water in te slaan. Maar ook om pasta te eten. Het restaurant was gelegen op 43 breedtegraad en Remco liet weten, dat Nederland op 52 breedtegraad ligt, dus we waren al aardig gezakt. Het restaurant heette: 43 graad Paralelo Cucina Tipica Toscana. (Lucien, ik kon niets vinden hiervan op internet…) Meerdere pelgrims te voet waren hier ook aan het uitrusten. Hier hebben we heerlijke lasagna gegeten met water erbij, geserveerd door een aardige ober. Met koffie na moet het weer lukken!

Om 14.15 uur gingen we weer op de fiets. Nu werd de klim lang en zwaar. Ook gingen we een tunnel door, maar we moesten op elkaar wachten vanwege onze verlichting.

Op ongeveer 55 km kwam er weer een klim, maar nu een van 20 km lang!!! Ontzettend zwaar! Vlak voor een hele lange tunnel van 1 km lang, was Lucien gestopt. Hij was alleen en na 5 minuten kwam Carmen. Lucien was erg duizelig vanwege de vele arbeid en hitte. Remco liet nog 1 kwartier op zich wachten. Hij kon niet meer! Met z’n 3-en zijn we de tunnel ingereden van 1 km lang. We hoopten zo op een afdaling. Aan de andere kant van de tunnel stond een Tsjechisch echtpaar uit te rusten bij hun fietsen. Zij hadden door Sardinië en Corsica gefietst en waren op hun terugreis naar Tsjechië. Zij konden ook niet meer. Net als wij een hele zware klim gehad en wij hoopten beiden op afdalingen! En zo geschiede. We gingen allemaal afdalingen tegemoet. Heel steil naar beneden, wel 10 km lang. Het hoogtepunt (klim) lag op 850 meter. Het landschap was hier zo mooi en uitgestrekt en Remco kon lekker bijkomen.

De borden Rome vlogen ons om de oren.Vanochtend stond er nog 220 km naar Rome en nu nog maar 148 km.
Toen de weg weer glooiend werd, reed ik weer verder, want ik wilde naar het volgende plaatsje: Acquapendente. Nog 12 km te gaan.
We stopten in de schaduw, net voorbij een piepklein dorpje na een brug. We wachtte op Remco. Carmen en ik liepen naar de overkant vd weg, naar een man die buiten stond, om te vragen hoever en hoe zwaar het volgende dorpje lag. “Klein uurtje” zei die man bij zijn huis. Toen Remco aankwam, wilde hij alleen nog maar slapen! Op dat moment voelde ik een steek onder mijn wielershirt. Een wesp had mij in mijn nog kleine overgebleven buik gestoken. Deze wesp was tijdens de afdaling naar binnen gevlogen en nu had hij mij uiteindelijk toch te pakken gekregen. Mijn laatste lucht verdween uit mijn Duitse helm!

Remco had het helemaal gehad en was al weggereden en trapte door! Wij gingen er later achteraan en al gauw hadden wij Remco alweer ingehaald. We wilden naar de eindbestemming. We moesten alle drie vechten, terwijl Lucien zich ijzersterk voelde. We moesten nog 4 km een hele steile helling op om bij onze eindbestemming van vandaag te komen. We dachten: Arme Remco. Het was fors doortrappen. De helling was 12 – 14%. Eenmaal het dorp bereikt, zagen we op een bord: 130 km ROME. We hebben vandaag 88 km afgelegd!

We vonden een Pizzaria waar we boven konden slapen. Alleen Remco was nog niet boven! Weer kwamen we dezelfde groep Oldtimers tegen en zij allemaal toeteren en hun armen omhoog, vanwege onze prestaties. Wij hadden een kamer met z’n drietjes voor 55 euro.
Na 1 kwartier kwam Remco eraan. Helemaal bleek en doodkapot!
Wat was hij blij, dat ie ’t gehaald had.

Rome is niet ver meer!!!!!