26-e etappe: Met veel pijn er toch weer gekomen!

Gisteravond was de één nog kapotter dan de ander. Het was een dag van uitersten en we moesten het ieder voor zich verwerken. Remco heeft het de laatste dagen erg moeilijk en had zich iets anders voorgesteld van deze vakantie en zit er af en toe doorheen.

Gisteravond in Acquapendente zijn we bij een pizzeria een lekkere biefstuk gaan eten, met rode Toscaanse wijn en veel water. We zaten buiten op een balkon en keken uit over de mooie maar o zo vaak verfoeide hoogtes. Om een uurtje of 22.00 uur was ons lichtje uit en gingen we slapen. Dat was ook zo'n beetje het moment dat bij Susan de knoppen doorsloegen en het hele verslag in rook was opgegaan. Nu maar bidden dat het witte rook was... Maar niets is zeker met ons drietjes, want een half uurtje later hoorden we Carmen rommelen en een enorm raar gezoem ronkte de kamers in. Zij was haar zaklantaarn aan het opladen, zo'n knijp en piep geval. Toen Lucien dacht een grote mug te grazen te hebben bleek het Carmen te zijn die de stad in wilde! Lucien is nooit zo snel over te halen wat te gaan drinken en ging uiteindelijk mee. En zelfs de halfdode Remco sleepte zich het bed uit en zo trokken de drie musketiers met de lantaarn op zak steil naar boven. Op het stadsplein was het nog levendig en op een terrasje lieten ze zich een heerlijk Italiaans ijsje smaken. Het was lekker ijs maar Lucien wilde toch even laten weten dat het lekkerste ijs toch echt in San Gimignano te halen was, een paar dagen geleden. Conny had hem dit aanbevolen en het klopte helemaal. Al slaapwandelend zijn we weer teruggegaan.

Vanmorgen vroeg stonden we dus erg moeizaam om 7 uur op. Remco zei weinig alsof hij weer een zware dag aan voelde komen. Na een stil ontbijt fietsten we om 8.45 uur steil omhoog de stad uit, langs het plein waar we ijs hadden gegeten, naar het gemeentehuis. Daar haalden we een stempel en kregen ook nog een boekje mee van een aardige dame over de Via Francigena. We hebben inkopen gedaan, vooral veel water want de temperatuur steeg. Het werd niet alleen warm maar door de bewolking ook echt benauwd. Het ging al gauw weer met een snel tempo de stad door en Remco raakte achterop. Carmen was fit en croste vrolijk achter de stug doortrappende Lucien aan, die vorig jaar natuurlijk al ondervonden had wat afzien was. Zo ging het 12 km lang richting San Lorenzo Nuovo. Daar hebben Carmen en Lucien de fietsen op een pleintje gestald en in een barretje naast het postkantoor een koffie besteld. Ondertussen gauw in het postkantoor een stempel gehaald, om tijd te winnen en niet weer een teleurstelling te krijgen omdat er toch geen pastoor te vinden zou zijn. Toen de koffie klaar was kwam Remco aangereden. Hij keek verre van blij en we moesten de ergernissen duidelijk even uitpraten. Het is heel erg vervelend als je op het einde van zo'n lange en zware reis eigenlijk ieder voor zich zijn/haar eigen tempo wil en moet aanhouden om het vol te houden, maar je ook samen wil blijven.
Voor Remco is het nieuw zo'n belevenis en hij is niet de enige die er af en toe doorzit, want ook Lucien en Carmen bijten de tanden kapot en Lucien weet als geen ander dat als alles te gejaagd gaat het moeilijk is positief te blijven. Dat had hij vorig jaar ook meegemaakt. De een is vaak wat sterker of wil snel verder, de ander wil geleidelijker en rustiger aan doen. Een echte pelgrimstocht vol ontberingen.

In elk geval spraken we af het vanaf nu rustiger aan te doen, want Rome is al in zicht en we lagen toch al voor op de planning. Maar toch.....waar kennen we dat van, het liep wéér anders.
Om 11 uur vertrokken we van het pleintje in San Lorenzo Nuovo en klommen verder richting het meer van Bolsena (Lago di Bolsena). Er volgde weliswaar een afdaling van 400 hoogtemeters, maar je kon niet snel naar beneden gaan want de weg zat vol gaten en kuilen en de Italianen rijden je voor de wielen. Je moet uitkijken je niet kapot te rijden. Af en toe vlieg je alle kanten omhoog. We bereikten Bolsena, een mooie stad langs het meer met zicht op de heuvels en af en toe een fraai kasteel. We stopten bij een oude wasplaats. Carmen en Lucien maakten hun fietsen vast om de stad in te lopen, maar Remco wilde liever zijn fiets aan de hand meenemen. We bekeken de straatjes en vonden het Officino di Turismo (VVV) en scoorden een stempel. Hierna liepen Carmen en Lucien de stoep op. Remco reed langzaam met zijn fiets op de weg en vlak voor hem vloog het portier van een Fiat Panda open en de punt van het portier priemde hard zijn rechter-bovenarm in. Hij slaakte een kreet van pijn. Twee vrouwen stoven verschrikt uit de auto en dachten dat ze volgende Da Vinci moord hadden gepleegd. Remco schrok ook enorm en de pechvogel zag langzaam een enorme bloeduitstorting verschijnen en barstte van de pijn. De vrouwen maakten wel 'mille scusies' maar alleen een aspirine en een verband hielpen een klein beetje tegen de diepe jaap in zijn arm.
Uiteindelijk toch maar weer even wat verder gereden langs het meer en daar op een terras met uitzicht op het water een pasta gegeten en wat vis.

We vervolgden onze weg en beseften dat we rond de klok van 14. 00 uur pas 30 kilometer verder waren. Remco reed met één arm en had nog flink last. De zon kwam door en het werd bloedheet. We hadden verwacht lekker langs het water te kunnen rijden maar de weg liep weer omhoog en we keken neer op het meer. Wat volgde was 8 km lang zwoegen en zweten.
Uiteindelijk reden we vlak en kwamen in Montefiascone aan. Maar elke Monte is hier een fiasco, want hoog gelegen zagen we de kathedraal boven ons opdoemen en moesten weer klimmen naar het stadje. Onderweg zagen we - een beetje tot onze opluchting- dat Rome nog precies 100 km weg was. Om 14.45 uur volgde er een afdaling en Remco wilde in het plaatsje Viterbo een slaapplek gaan zoeken en vond het welletjes.

Tot die tijd hadden we de SR2-weg gevolgd. De stad Viterbo was smerig en het was er veel te druk. Voor een gebouw zagen we indrukwekkend gewapende agenten staan. Het beek het gebouw van de Kamer van Koophandel te zijn en een soort financieel instituut. Daar hebben we een stempel gekregen.
We besloten toch maar iets verder te gaan uit de stank en drukte en iedereen was het daar over eens. We bevestigden daarmee dat er inderdaad meerdere wegen naar Rome leiden en richten de ogen op Lago di Vico, zo'n 12 km buiten Viterbo, wat meer de natuur in. We verlieten de SR2 en volgden volgens de GPS van Remco de 'snelste' weg in de richting van de camping waar we uiteindelijk morgen willen aankomen.

De 'snelste' weg volgens de italiaanse tomtom slingerde naar boven en onderweg liepen we vast op een wegversperring. Aan een als werkman uitziend kereltje vroegen we of we op de goede weg waren en wat de beste route nu naar Lago di Vico was. Hij wees meerder malen op zijn voorhoofd. We begrepen er zoveel van dat daar in elk geval het meertje zich niet zou bevinden en dat handgebaar was alleen om aan te geven dat we een tikkie teveel getikt waren. Hij wees ons moedeloos naar een weg en die liep verrassend genoeg eerst zo'n 200 meter naar beneden. Maar, om de bocht wachtte ons het laatste tartende noodlot: een zware klim van 14 kilometer!!!
Na de eerste 4 km daarvan zaten we er om 16.00 uur allemaal doorheen, maar teruggaan was geen optie. De weg steeg tussen de 9 en 12 % en het was allemaal niet grappig meer. Lucien had het zwart voor de ogen en Remco dacht dat hij zijn arm ergens had laten liggen want hij voelde niets anders meer dan pijn. Alleen onze Carmen bleef de moed er in houden en riep bij elke bocht dat we de boomgrens bereikt hadden en het nu niet ver meer kon zijn.... De lieverd bleef dat 10 km volhouden en riep telkens 'dass es nicht so weit mehr war!'

Op 870 mtr boven zeeniveau kwam de afdaling naar het plaatsje Rociglione in zicht. Daar vonden we een mooi luxe hotel: Rio Vicano Residence met een mooi uitzicht op het meertje Lago di Vico.
Met een klim van zeker 25 km in de benen hebben we 82 km afgelegd vandaag. Lucien was zo moe dat hij de namen van de plaatsen allemaal San Krakkemikko noemde. Zijn bijnaam Guusje Flater is hij deze reis wel kwijtgeraakt aan pechmaat Remco, die zich door bijensteken, in greppels vallend, struikelend en in het verband van alles meemaakt. Maar wel een vent met een oerkracht waar hij trots op kan zijn! En Carmen blijft lekker positief, sterk en fit. Echt klasse! Net als Loesje zelf, die maar doorkachelt en niet te stoppen is en nu zelfs de vogelpoep weet te ontwijken. We mogen trots op onszelf zijn! Nu gauw wat 'slurpi et slorpi'!

Morgen eerst naar de camping Smeraldo, dat is nog 28 km , waar een bedrijf Soetens is gevestigd en onze fietsen mee naar Nederland terug kan nemen met de bus. We willen dan eerst alles uitpakken en zonder ballast naar het Vaticaan rijden, net zoiets als winnaar van de Tour over de Champs. Vanaf deze camping is het nog maar 24 km naar Rome!!! Het is dan woensdag en Popi is dan thuis om ons te ontvangen voor het echte certificaat! Daarna hebben we dan nog even om de stad te bekijken en kunnen onze spullen alvast naar huis. Zwarte rook voor de ogen verandert dan in witte en zullen we eindelijk ons Doel bereiken!!!