Ode aan mijn vrienden

Omdat het al een paar dagen stil is wil ik hiermee mijn respect voor jullie prestatie laten weten in de vorm van een nieuwe mythe:

Romeluus en Remmelos
Twee kleine knaapjes werden in een klein dorpje met maar drie bergen te vondeling gelegd in een leeg kratje bier. De snode ouders legden de beide hongerige kereltjes langs de snelweg in de hoop dat pelgrims hen mee zouden nemen. De beide mannetjes waren onhandelbaar geworden en dronken niet aan moeders borst maar dronken louter bier en Italiaanse wijn.
Twee wielrenners -op weg naar Santiago de Compostella- vonden de twee en namen hen in huis. Zij heetten Julius Sjeeskar en Cornelia Carmen. Ze werden opgevoed door de twee en hun kromme benen werden voorgevormd om grote reizen te maken. De ouders vertelden hen dat zij van de verlatingsangst van hun ouders af konden komen als zij eenmaal per strijdwagen de Grote Stad Rome zouden bezoeken en daar in het keppeltje van de paus champagne zouden drinken.

In de zesde maand van het jaar 2010 maakten zij zich gereed en smeden hun wapens en hun plannen.
Tijdens hun levensreis werden zij gekweld door veel martelingen. Zij werden overmand door zondvloeden en regen. Er was geen enkele geestelijke die hen kon helpen en deze teleurstelling drukte een stempel op hun verdere reis. De geestelijken leken van de aardbodem verdwenen te zijn. Drijfnat vloeide hun reis verder. Om de vochtigheid op peil te houden hielden zij zich ook van binnen nat.
Een plaag van bijen en wespen gelijk aan de Egyptische ontberingen in de oudheid staken hen zo vaak dat ze geen acupunctuur meer nodig hadden en energie genoeg kregen verder te gaan. Ruwe roofvogels belaagde hen met hun uitwerpselen. Ze moesten door veel bergen en dalen in hun leven en werden aangevallen door Apenijnen, een volk bestaande uit een mix van wilde apen en dolle konijnen, later Italianen genoemd.

De passen werden hen afgesneden en geblokkeerd en elke weg ging langs ravijnen en door kuilen en gaten. De hitte werd hen teveel en hun zweet veranderde in bloed. Gelukkig kon een voormalige non en verpleegster het bloedspoor volgen. Het was de charmante Carmen Electra en zij had een modern vervoermiddel dat werd aangedreven door magische krachten.

Zij was al eens met olifanten de Alpen overgestoken en wilden de twee vechtende mannen helpen. Al gauw sloot zij zich bij hen aan wist hen te motiveren de tocht niet op te geven.
Door haar kwamen zij op grote hoogten en het grote doel kwam in zicht! Met gebroken strijdwagens, ongewassen kleren, builen als pest, de armen gebroken bereikten zij het grote plein en de paus zwaaide hen toe. Zij klommen op het balkon en grepen zijn keppeltje en goten het vol met lekkere wijn. De paus knielde plots en vroeg om vergeving. Hij bleek de vader van de jongens te zijn en had ernstige zonden begaan in zijn kindertijd en de jongens in het land van de mooie bloemen neergelegd. Met zijn zegel stempelde hij zijn zonden weg en gaf de drie zijn zegen. Na deze zegen kwam de zonneschijn in hun leven.
Romeluus en Remmelos waren perplex, maar de mooie Carmen lachte en zag dat het goed was. De drie pelgrims sloegen hun tenten vervolgens op en dachten na over de zware reis en het onverwachte einde.
In hun zoektocht hadden zij alleen maar lof en triomfen gehoord van hun vrienden en familie. Dat alleen was al de zware tocht waard.

(Zomaar een maf verhaal als respect voor wat jullie hebben gedaan!)

Ave Piet